Henio

Archiwum > 2019

Pożegnaliśmy Henia

Odszedł od nas – 15.X.2020 r. śp. Henryk Manuszewski. Trochę chorował ostatnio, ale nie poddawał się, chował w sobie ból i słabość, by – niestety – ulec i dać się pokonać. Jeszcze miesiąc przed śmiercią służył pomocą w realizacji projektu KGW „Jagodzianki”, jeszcze pomagał w pracach domowych, jeszcze się uśmiechał i dodawał otuchy.

Taki właśnie był Henio, człowiek niezwykle pracowity, oddany rodzinie, opiekuńczy i pełen życzliwości dla drugiego człowieka.

Urodził się 21.IX. 1941r w Kasparusie, w Borach Tucholskich, naukę pobierał w Elblągu i tam poznał też przyszłą żonę. Do Jezierzan przybył wspólnie z małżonką Ludwiką w 1974r . Pracował jako rolnik, rybak, prowadził agroturystykę.

Jego wyuczony zawód to tapicer, potrafił więc cuda wyczyniać na maszynie do szycia. W pamięci członków Stowarzyszenia pozostanie bajkowa kreacja królowej stworzona z piankowej wykładziny. Henio bardzo oddany był rodzinie, wychował 4 dzieci, pomagał w opiece nad siedmiorgiem wnucząt. Obecnie wszyscy dorośli i samodzielni, wszyscy pogrążeni w żałobie.

To, co wyróżniało śp. Henryka, to jego wielka chęć pomocy w pracach domowych oraz działań na rzecz wioski, angażował się wspólnie z żoną w życie parafii, w działania stowarzyszenia „Razem lepiej”. Szczególnie żonę wyręczał w wielu czynnościach, pokazujących jak bardzo Ją kocha: nosił jej torebkę, pomagał w występach, zawsze gotowy do działań, towarzyszył Jej we wszystkich sprawach.

Miał wspaniały kontakt z dziećmi – choćby wtedy, kiedy uczestniczyliśmy w spotkaniach w szkołach, a On uczył, pokazywał, jak kiedyś bawiono się obręczą od roweru. Proste, ludzkie sprawy, ale nie każdy potrafi czerpać z nich siłę i radość.

Wspaniały Człowiek. Będzie nam Go bardzo brakować.

Teresa Rysztak w imieniu Postomińskiego Stowarzyszenia „Razem lepiej”

Ostatnie pożegnanie małżonki

Kochany mężu!!!

Mam dla Ciebie dziś czerwoną różę.

Daję Ci dziś na pożegnanie.

Nastąpił Twego życia kres.

Wielu przyjaciół z Tobą tutaj jest.

I nie potrafią znaleźć słów,

bo Ciebie z nami nie ma już.

Choć życie nasze nadal trwa.

To zostały rozdarte serca dwa.

Przyjmij tę czerwoną różę.

Różę- na znak pożegnania.

Jak trudno z losem godzić się,

gdy ktoś gorliwie kochał Cię.

Nad grobem żona, dzieci Twe

z bólem serca żegnają Cię.

O Boże! O Boże! – my dzieci Twe.

Prosimy o zdrowie i pokój. Błagamy Cię.

O Boże! O Boże! Ty Jeden wiesz.

Do nieba przyjmujesz kogo tylko chcesz.

Rozgrzeszyć sumienia – nadszedł już czas

i prosić będziemy o dar łaski, dla każdego z nas.

Więc żegnaj, więc żegnaj kochany mężu mój.

Tam czeka twój zbawca, co podzieli los twój.

Tam Jezus strażnikiem u nieba bram

Wśród grona aniołów, nie będziesz już sam.

Pod twoją opieką, wieczny spokój mają w niebie.

Dziękujemy Ci Boże, że wziąłeś go do siebie.

Wszystkim uczestnikom wspólnej modlitwy oraz ceremonii pogrzebowej składamy serdeczne podziękowania.

Niech w naszej pamięci żywy obraz z życia pozostanie.

Szczere wyrazy współczucia dla Ludwiki Manuszewskiej – małżonki

oraz dla Rodziny, Bliskich i Przyjaciół

składają przyjaciele z „Razem lepiej”